Naar deze bruiloft keek ik al een tijd uit. Hoe dat zo kwam? Ik kende Tom en Nicole via een andere bruiloft (deze, voor de nieuwsgierige aagjes, ook een militaire bruiloft overigens). En ons voorbereidingsgesprek was hoe dat hoort te zijn: fijn en ontspannen – maar ook diepgaand en openhartig. Tom, Nicole en ik kwamen erachter dat we alle drie kenden hoe bijzonder het is om in een relatie voor elkaar te zorgen – als het met één van de twee niet zo goed gaat. Bijzonder vind ik dat, om in korte tijd dichtbij mensen te komen die ik eigenlijk nog niet ken. Een klik die maakt dat ik extreem geniet van het maken van foto’s.

Twee plaatjes om de dag mee te openen: een kasteel en een sabel. Daar zeg ik mee: het wordt elegant en het wordt militair. Tom en Nicole trouwen in en rondom het kasteel Aldenghoor in Haelen. Ik kom aan en zoek naar de ingang. Tom en Nicole hebben allebei een eigen omkleedkamer, waar hun ouders helpen bij het aankleden. Wat fijn, zo rustig en zonder al te veel mensen.

Tom heeft twee pakken: een militair en een ‘civiel’ (zo noemen militairen dat) pak. Hij begint in z’n civiele pak voor de eerste ontmoeting met zijn bruid en de foto’s, schakelt dan over naar militair voor nog een paar foto’s en de ceremonie en kleedt zich daarna voor het borrel- en dinergedeelte wee rom naar civiel. Dat jullie het maar even weten. Ik vind het fascinerend. Ik hou wel van rituelen en mannen die ons land beschermen.

Tom en Nicole hebben een cadeau voor elkaar gekocht. Die geven ze (via een tussenpersoon) aan elkaar in de ochtend. Ik ben erbij als ze het openmaken. Zo mooi. En lief ook. Onthouden, zou ik zeggen, als je zelf gaat trouwen en dit bij toeval leest. In het kader van: hoe meer cadeaus, hoe beter (vind ik zelf wel een waarheid). En omdat persoonlijke en lieve dingen op bruiloften de beste dingen zijn.

Tom en Nicole zijn over the moon als ze elkaar zien (tussen twee haakjes: ik vind dat zo’n leuke uitdrukking en ik kan daar geen net zo fijne Nederlandse vertaling voor bedenken en ‘over de maan’ of zoiets klinkt ook weer niet).  Goed: over the moon dus. Met lieve blikken en zachte knuffels.

Net als hun vrienden Ruud en Puck (die je verderop in de blog ook weer voorbij gaat zien komen) zijn Tom en Nicole heel bewust. Bewust van de momenten die zich afspelen, bewust van de waarde, bewust van hun geluk, hun gezondheid, hun liefde. En dankbaar. Dat vind ik mooi om te zien en dat geeft me veel om te fotograferen.

We maken foto’s in de tuin van het kasteel. Alles op vijf minuten wandelen. Geen haast, gewoon wandelen en klikken en Tom en Nicole hebben tijd voor elkaar.

Hierboven zie je de wonderbare wisselfoef: Tom heeft ineens een ander pak aan. Want ja, de ceremonie en dus het officiële gedeelte van de dag gaat bijna beginnen. Zoals hieronder begint het: een kasteel en alle geliefden van het bruidspaar op witte stoelen op het grasveld ervoor. Het is prachtweer. Een beetje zoals je het je in je hoofd dagdroomt wanneer je eraan denkt in een kasteeltuin te trouwen. Het kan heel anders uitpakken, maar Tom en Nicole hebben geluk dat het een lieve lust is.

En dan zegt de ambtenaar dat er iemand gaat zingen. Tom wist niet dat dat zijn eigen bijna-vrouw zou zijn. Ach, wat zoet, dacht ik nog, Nicole gaat een liedje zingen. Ik had een beetje verwacht dat het niet zozeer heel mooi zou zijn maar voornamelijk lief. En vervolgens geeft ze me daar toch een lied weg. Ingewikkeld. Inclusief felle uithalen en alles zuiver. Wat bijzonder. En daarbij was het ongelofelijk lief, het is een lied dat zij vaak luisterde toen Tom op uitzending was naar Mali:

Been waiting for a lifetime for you
Been breaking for a lifetime for you
Wasn’t looking for love ’til I found you

Lief toch, dit.

Hilarisch feit: Nicole belooft tijdens haar geloften aan Tom dat ze nooit een jumpsuit zal aantrekken. Dat vindt hij namelijk niet mooi staan. Ik liep de hele dag in een jumpsuit rond dus Nicole had me heel lief van te voren al gewaarschuwd voor haar opmerking. Ha, ik voel me heel mooi en fijn in m’n jumpsuit – en ik kan er mee op dingen klimmen en bukken en dat is wel zo fijn als fotograaf. Dus ik stond te grinniken achter m’n fototoestel toen die zin voorbij kwam.

Misschien heb je, als je mij volgt via de sociale media, meegekregen dat ik een intensieve, driedaagse fotografieworkshop heb gevolgd. Daarbij is er een blog van mij (opbouwend) bekritiseerd en een van de dingen die gezegd werden, was: kies minder foto’s. Ja, ja, ik werk eraan. Hierboven is het niet helemaal gelukt. Zes medium shots van een knuffelend bruidspaar: het is iets overdreven. Maar ik weet niet welke ik weg wil halen want ik vind ze allemaal zo lief. En uit allemaal spreekt weer een andere emotie, vind ik. Ontlading, vertrouwdheid, enthousiasme, trots, passie, vrolijkheid. Ik laat ze gewoon lekker staan. Niet zeggen tegen die andere fotografen.

Na de ceremonie is er een militaire erehaag, van vrienden en familie van het bruidspaar die ook in het leger zitten. Indrukwekkend.

Dan draagt Tom, zoef, weer een civiel pak. Ik heb geen foto’s dat hij zich omkleedt, Jesse (de zwager van het stel) was op zijn bruiloft (waar ik ook foto’s maakte) gek genoeg om dat midden op straat te doen en het grappige is dat op een foto die ik daarvan maakte, Tom en Nicole ook staan. Zo. Lange zin.

De borrel begint! Ik focus op de knuffels die er uitgedeeld worden. Dat zijn er veel.

Stukjes! Mijn favoriete moment van de dag. Ik probeer vaak met een schuin oog mee te kijken naar de gênante foto’s of lieve babyplaatjes en tegelijk heel veel lachende mensen op de foto te zetten.

Welkom in Narnia (voor wie dat boek kent), waar je een bospad in kan slaan om tegen een rijk gedekte tafel aan te lopen met het lekkerste eten wat je je voor kunt stellen. Zo ongeveer voelde dit. Ik hou hiervan. Of ach, wie niet? Het is de mooiste dinerplek die ik ooit heb gezien – en dit soort uitspraken doe ik niet zo vlug want ja, dan maak ik andere bruidsparen ongelukkig. Maar dit zal ieder bruidspaar begrijpen en beamen (ja, be-amen, op z’n Nederlands, punten voor jou als je dat woord niet eerst las als biémen).

Na het diner is er taart. En nou moet je eens heel goed kijken wat er bovenop die taart staat. Net zo goed als de jongen en het meisje en al die andere homo sapiens die vol verwondering turen naar deze 3D-print van het bruidspaar. Zo levensecht. Zo bijzonder. Zo… Haast eng? Het voelde heel irreëel om naar die mini-Tom en -Nicole te kijken. Wonderlijk. Dat we dat met z’n allen zo wonderlijk vonden, vond ik een heel fijn gevoel. Want we (de mens) zijn eigenlijk niet zo snel meer verwonderd. Het is een beetje zoals onze opa’s en oma’s voor het eerst naar een televisie kijken, denk ik. Echt, bekijk die blikken maar goed.

Na de taart zijn er nog wat lieve woorden en vrolijke mensen en dikke knuffels. Tom en Nicole hebben zoveel lieve mensen om zich heen verzameld.

Kijk nou! Tom maakte in z’n kinderjaren een kijkdoos voor zijn opa. Vandaag krijgt hij die terug. Het is lang geleden dat ik een kijkdoos zag. En hoe vertederend is het om je voor te stellen dat kleine Tom op een dag deze kijkdoos in elkaar geknutseld heeft. ‘Ahh, heb je die nog?’, roept Tom verbaasd uit als hij ‘m krijgt na een mooie toespraak.

De onderstaande foto is om de tijd tussen de taart en het feest mee te laten zien. Ik maak dan ook nog een stuk of drie foto’s van Tom en Nicole omdat de zon zo mooi ondergaat. De kasteeltuin loopt leeg en het kasteel daarentegen loopt vol met gasten. Het feest gaat beginnen.

Tom en Nicole openen de dans en het feest breekt los. Alweer zo bewust genieten Tom en Nicole van elkaar, de gasten, het dansen. Ik word er blij van om dat te zien. Liefde is het waard om van te genieten.

Lieve Tom en Nicole, dank jullie wel voor het overweldigende vertrouwen dat jullie in mij hadden als fotograaf. Dat maakt het werken voor mij zo ontzettend ontspannen en fijn. Jullie lieten alle controle los, richtten jullie op elkaar en de gasten en vertrouwden mij met heel jullie hart de fotografie toe. Heerlijk vind ik dat. Ik heb ervan genoten om jullie liefde, jullie verliefdheid en passie, jullie zorgzaamheid en vriendelijkheid vast te leggen. De hele reportage zit nog boordevol meer lieve en fijne momenten die ik nu niet meer kon delen. Ik wens jullie alle goeds toe in jullie huwelijk samen. Dat jullie zo goed voor elkaar mogen blijven zorgen als jullie altijd hebben gedaan. En net zo verliefd blijven. Dat je nooit een jumpsuit zal dragen, Nicole, vind ik een gemiste kans (ha) – maar wel heel lief. En ik hoop jullie op een andere bruiloft weer eens te zien.